Kort, dik en met een funky zwaluw staart. Ziehier een board die totaal anders is dan het gros van boards die je tegenkomt. Toen ik hem in handen kreeg van Edgar bij Frosty Snowboarding was ik tamelijk verbijsterd. Maar Edgar verzekerde me dat als er poeder zou liggen ik niet anders zou willen. Piste zou beetje harder werken zijn. Nou…

Omstandigheden

We hebben de K2 Cool Bean on en off-piste in Oostenrijkse skigebieden van Ishgl en Galtür gereden. We hebben genoten van een aantal fantastische dagen, de eerste echte sneeuw dump van het seizoen in dat deel van de Alpen in 2016. Dus niet een ongelooflijke base, maar wel echt vele centimeters verse poeder.

Dus, dik en kort. De Cool Bean is wat dat betreft echt anders. De lengte is 144 en waar ik normaal boards rond de 163 rijdt was dit dus een eerste schok. En dan de breedte van het board. Het meest uitgesproken voorbeeld van wat ook wel “volume shifting” wordt genoemd. In plaats van lang en slank wordt een board kort en breed. Waarmee de focus gaat naar het volume van het board in plaats van de lengte. Een ontwikkeling die al een hele tijd geleden is ingezet, en een beetje is afgekeken van het (wind)surfen. Uit eigen ervaring weet ik dat bij windsurfen dit zorgt voor stabielere, zeer snel planerende en zeer bewegelijke boards. Als je vanuit het volume terug rekent naar de lengte die het board zou vertegenwoordigen in een board met “klassiekere” verhouding zou je komen op een board van rond de 151 cm. Dit als indicatie voor mensen die vooral kijken naar de lengte van het board bij aanschaf. Maar let dus op: het gaat niet alleen maar over lengte, kijk naar de shape van het board, hoeveel volume het voorstel en of dat dus bij je rijstijl en lichaamsbouw past. Maar belangrijkste uiteindelijk is hoe een board voelt. Dus ik was wel een beetje benieuwd hoe het board het met name op de piste zou doen. De lengte van het board zou ervoor moeten zorgen dat je kort kan draaien, maar hoe zou de transitie van edge naar edge lopen bij deze breedte? U raad het al, dat ging helemaal prima. Even eerste afdaling wennen dat je even iets harder moet werken, en dan gaat het goed. Waar ik ook erg aan moest wennen was hoever je eigenlijk achter op je board staat. De achterste bining staat echt vlak op het punt waar de swallow tail begint. Ik merkte vooral op de piste dat je er erg op moest letten dat je je gewicht niet te ver naar achter verplaatste, dat strafte het board genadeloos af. Op de piste dan. Want in de poeder was het erg lekker om een beetje te hangen, de brede stompe neus hief zich dan boven de sneeuw en gaan maar. Heerlijk. Aparte was ook dat je gewoon hard op de start kon trappen om juist te remmen in de sneeuw. Dan groef het board zich eigenlijk door de swallow tail in de sneeuw. Wel apart. Weet niet of dat de bedoeling is/was, maar gebeurde wel.

Het board profiel is minder spectaculair dan de dimensies. Het is in essentie een board met “flat” profiel, vlak dus, die enerzijds voldoende power geeft op de piste, en anderzijds bochten maken vergemakkelijkt. Niet zo bewegelijk als een rocker board, en niet zo krachtig en stabiel als een camber board, maar daar precies goed tussenin. De brede neus gaat vroeg maar heel geleidelijk de lucht in. Dus geen scherpe rocker op de tip. K2 noemt die Tweekend en het moet ervoor zorgen dat ook waar de neus van de vlakke/flat basis omhoog gaat, het toch nog “rideable surface” oplevert, en dus meer float in de poeder. Waar dit board toch wel echt in excelleert. K2 noemt het een all-mountainboard, en hij doet het dus ook inderdaad gewoon erg goed op de piste. Maar alles aan dit board schreeuwt freeride en poeder. En daar is die ook waanzinnig leuk. Heerlijk relaxt kan je erop staan, hij houdt je bovenop de sneeuw en je kan zalig bochten makende de berg af. Brede carve bochten maar ook echt hele kort draaien zonder dat het board zijn float verliest. Dus je kunt er in de poeder echt alles mee.