Als avonturier trek ik er graag op uit. Te voet, met een slede, op ski’s, over zand en ijs… en op de fiets. Dit keer kies ik bewust voor de Cube Attain C:62 SLX: een lichtgewicht carbon klimfiets die gemaakt lijkt voor dit soort uitdagingen. Want vriend Marcel nodigt mij uit om met een elftal fitte – net – vijftigers te verkennen of we de houdbaarheidsdatum nog niet overschreden zijn door de Tourmalet aan te vallen.

Hayco van Gearlimits brengt me in contact met het team van Cube. Een merk dat bekendstaat om het combineren van technologie, design en prestaties in zijn fietsen. Voor mijn poging op de Tourmalet krijg ik een exemplaar uit de nieuwste collectie mee: de Cube Attain C:62 SLX. In deze review deel ik mijn ervaringen met deze klimfiets en vertel ik meer over het model en de wielen.

Debuteren op het NSK mountainbike en fietsen tot je mannelijkheid het begeeft

Op de MTB debuteerde ik ooit op het NSK mountainbiken om niet onverdienstelijk, niet-laatste te worden (112e uit 164). Ik had de smaak te pakken, fietste daarna jarenlang de internationale mountainbikemarathon in het Sauerland waar mijn vader woonde en mijn fietsavonturen culmineerden in een poging vanuit datzelfde Sauerland met een vriend non-stop terug te rijden op twee oude MTB’s. Het werd een onvergetelijk – pijnlijk – avontuur van 350 kilometer en een dito aantal blaren op mijn derrière en een bezoek aan de huisarts want mijn mannelijkheid was verdwenen. We hebben het er tot op de dag van vandaag over in de kroeg.

Afijn, wat ik maar zeggen wil: ik zit wel eens op de fiets.

De Tourmalet

De Tourmalet is een col in de Franse Pyreneeën met een hoogte van 2.115 meter. Wij bivakkeren net boven Luz-Saint-Sauveur en dan is de klim vanuit de vallei ongeveer 19 kilometer, met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,4% en een paar pittige stukken boven de 10%. Het is de meest beklommen col in de Tour de France. Voor de Nederlandse toerfietser is het een soort Erasmusbrug-plus: je moet er minstens één keer boven zijn geweest om écht mee te mogen praten op een verjaardag met andere fietsfanaten.

De Tourmalet zelf heeft iets van een chagrijnige oude dame: hoe verder je komt, hoe minder ze je mag. Onderaan denk je nog: “Oh, dit gaat wel.” Halverwege begin je te rekenen of je de volgende vakantie tóch weer naar Drenthe moet. En boven, vlak voor het standbeeld van die wielrenner met z’n hoofd half in de wolken, vraag je je af of zuurstof eigenlijk niet gewoon een mensenrecht zou moeten zijn.

Specs:

• Startplaats: Luz-Saint-Sauveur (ca. 710 meter boven zeeniveau)
• Top: Col du Tourmalet (2.115 meter)
• Hoogteverschil: ongeveer 1.405 meter

Gearfreaks of ijdeltuiten; ik heb de beste fiets nodig

Nu weten u en ik: fietsers zijn ijdeltuiten. Als hardloper bezocht ik eens de fietsbeurs in de Jaarbeurs en ik wist niet wat ik zag! Wij hardlopers trekken de schoenen aan en rennen de bocht om in oude – niet meer stretchende – lycra. Fietsers kunnen uren debatteren over de kleur van een koersbroek. Zelden sportlui zo zien trutten met kleertjes, handschoentjes, bidonhouders, fietscomputers, spaken, wielen en haar op de benen.

Het is in ons gezelschap niet anders, aan het materiaal mag het niet liggen. Het is dan ook frappant te constateren dat we in het verleden wel eens geopperd hebben onszelf ‘de rolladerijders’ te noemen. Dat had geen betrekking op de fietsje. Er zijn suggesties gedaan voor fietsshirts met touwtjes er omheen.

Aldus volgt na de uitnodiging een voorbereidingsperiode waarin iedereen zich het apenzuur traint. Elf ego’s in een zoektocht naar de langste. Adem bedoel ik. Bij een enkeling vliegen kilo’s eraf. Zelf heb ik daar met mijn vijftig levensjaren wat meer moeite mee. Aldus besluit ik dat er maar één oplossing toereikend is: de beste fiets.

Het ros; de Cube Attain C:62 SLX

De omschrijving van de Cube Attain C:62 SLX op de website is veelbelovend: Behalve efficiënt is de carbon Attain C:62 eveneens ongekend comfortabel. Hoe dat kan? Onze technici hebben de laagdikte en vezelrichting van het carbon-materiaal geoptimaliseerd. Hierdoor is het semi-aero frame stijf en efficiënt waar nodig, maar worden trillingen bij de berijder weggehouden. En dan zijn er nog de banden; er past tot 34 millimeter breed rubber in het frame! De kabels zijn uiteraard geïntegreerd, voor langdurig soepel schakelen en minimale luchtweerstand. En het ziet er natuurlijk retestrak uit.

The call of the open road

Mooie woorden, maar helemaal opgewonden raak ik van de begeleidende oneliner: THE CALL OF THE OPEN ROAD. Visioenen van Jack Kerouac die On the road is en avonturiers als Sylvain Tesson die met een motor over de Zijderoute trokken. Dit is een fiets voor avontuurlijke zwervers zoals ik. Ik ben blij!

Spannend vind ik het framegewicht met 1,15 kilo. Dat is een pak melk en daarmee rijd ik met 80 kilometer per uur Alpencols af. Dat is met recht minder dan mijn linkervoet, daar rijzen je haren te berge van.

Ik ontvang een wit exemplaar. Ik moet meteen denken aan de koersbroek van MVDP, die is ook wit. Was het geen ongeschreven regel om niet met een witte koersbroek te rijden? En gaat dat niet ook op voor het ros? Ik weet nu reeds dat ik straks achterstevoren om mijn moeder zit te roepen, terwijl ik al stoempend, de meest wanstaltige vloeistoffen uit mijn hoofd laat ontsnappen die landen op… mijn witte framepje. ‘T ziet er niet uit, een blamage!

Een week voor vertrek sta ik bij Cube voor de deur. De feitelijke distributie, logistiek en dealersupport van Cube in Nederland (en ook in het VK en Ierland) lopen via Oneway Bike Industry B.V., gevestigd in Rotterdam. Bij binnenkomst verval ik direct in kwijlen. Overal kleurrijke fietsjes, een bibliotheek vol fietstijdschriften en het personeel bestaat uit angstwekkend-afgetrainde Pogacar-lookalikes. Ik steek af. In de kern ben ik hardloper. In diezelfde kern ben ik geïmponeerd door dit fietsvolk.

Het merk Cube

Cube is een merk dat bewijst dat Duitse degelijkheid niet saai hoeft te zijn. Waar de auto-industrie in Duitsland bekendstaat om strakke lijnen en eindeloze testbanen, vertaalt Cube dat naar de fiets: stevig, precies en gemaakt om kilometers te vreten. Maar wel met een flinke portie plezier.

Of je nu de Alpen af knalt op een enduro, je eerste granfondo rijdt op een slanke racer, of gewoon naar de bakker sjeest op een e-bike – Cube heeft er een fiets voor. Het merk begon in de jaren ’90 in een kleine meubelfabriek in Waldershof en groeide razendsnel uit tot een van de grootste fietsbouwers van Europa. Toch bleef de filosofie hetzelfde: technologie moet je verder brengen, maar fietsen blijft vooral een kwestie van plezier.

Mijn contactpersoon zet de glanzende witte fiets voor mijn neus. Een stijf framepje, strak afgemonteerd met Shimano 105, mooie ronde wielen waar je je vingers bij aflikt, een minimalistisch exterieur en – naar later blijkt – een wegligging waar Musk met zijn Cybertrucks een puntje aan kan zuigen. Dit is geen fiets, dit is kunst. Hier moet je niet op kwijlen-tijdens-inspanning, dit hang je aan de muur en stof je af met een duster.

Eerste indrukken

Ik rijd weg om de fiets van Rotterdam naar Den Haag te brengen waar hij op transport gaat richting de berg. Na enkele minuten zoef ik reeds met veertig door de wijk. Schakelen met de lichtste aanraking van de pink, een droge tik waarna weerstand toeneemt en accelereren als Verstappen.

Met een grijns van oor tot oor land ik op een terrasje in Delft. Even een kopje koffie en kijken. Ik zit niet alleen. Twee kenners kijken ook. Jaloezie, afgunst bijna. Ze willen alles weten over afmontage, groepen, schakelmechaniek en… die opwindende ronde wieltjes. Daar ben ik nog helemaal niet; eerst maar eens het geheel op me laten inwerken en dan pas op details inzoomen. 

Als ik wegrijd staren de kerels me kwijlend na, kwijl-in-bier brrr.

Ruim een week later arriveer ik in Luz-Saint-Sauveur . We hebben met ons elftal via Airbnb een fenomenaal chalet gehuurd, een gerenoveerde schaapskooi aan de voet van de Tourmalet. We zijn gretige veulens in het hol van de leeuw. Gelukkig kan de schuur op slot, er staat een ton aan fietsen. Die van mij straalt wit – niet bleekjes – af. Men is onder de indruk. Nu reeds. Mijn fiets is mij vooruitgereisd en heeft naam gemaakt.

Is dit oneerlijke concurrentie?

Mijn vriendjes en vriendinnetjes zitten allemaal meer op de fiets dan ik. Ik heb het nieuwste ros, fonkelnieuw, glimmend als een keutel in de maneschijn. Ik schakel elektronisch als enige. Mijn fiets moet aan de lader. Een voor mij nieuwe – rare – gewaarwording. Garmin en Cube aan de laders. Mijn matties nemen al voorzichtig het woord ‘motortje’ en elektronische doping in de mond.

Verkenningsmissies

De eerste dag volgen verkenningstochten in subgroepjes. Een enkeling rijdt uit enthousiasme vast een col. Zelf leer ik spelenderwijs mijn ros kennen. Hij daalt als een F16. Strakke wegligging, stijf frame, het stuur lijkt met me vergroeid; ros en ik zijn vanaf eerste moment één. Zoeven door bochten, glijden door landschappen, klimmen als een Pogi-op-sterk-water. Dit is een comfortabele fiets die ondanks stijfheid van frame oneffenheden afvangt.

In de ochtend ga ik met een ander enthousiast tweetal vanaf het laagste punt in de vallei toch een flink stuk onze berg op. Wij zijn het voetvolk dat vooruitgestuurd wordt, kanonnenvoer. Al snel rijden we in de klamme mist en krijgt deze recon epische proporties. Halverwege vind ik het basta. Ik zoef terug voor een dompel in de whirlpool om op te warmen.

Dag van de waarheid

De laatste keer fietsen in de bergen was met vriend Marcel in de Alpen jaren terug We vielen de Col D’Izoard vanaf de noordkant aan. Tegen de top reden we tussen manshoge sneeuwwallen. Marcel is de fietser van ons twee en rijdt de hele klim nét voor me uit. We jagen elkaar op, teisteren elkaar, stuwen elkaar letterlijk en figuurlijk tot grote hoogten. De Tourmalet wordt de evenknie van de Col D’Izoard. Zal ik mijn zoete wraak krijgen?

16 juni. Dag van de waarheid. Al vroeg in de ochtend begint het tuttebellen. Elf rossen komen uit schuur, zweetdoekjes worden om glimmende schedels geknoopt en pijnstillers worden preventief geslikt.

Mijn fiets wordt van de laders gehaald en nu wordt hardop mechanische doping groepen. Nog voordat we een meter gefietst hebben. Pure angst. Morituri te salutant; zij die gaan sterven, groeten u. Nu het nog kan.

En groupe zoeven we naar de vallei. Alhoewel, vrouwlief is geen daalfan, ze zit flink met de fikken aan de remmen en komt met gloeiende remblokken en dito velgen aan bij het monument in de vallei. Gelukkig is er bluswater. Ze rijdt op een erfstuk van vader, een Van Nicholsen Titanium AC30.

Kiekjes bij paal nul. Starten doe je bij een lijntje. Paal nul is een lijntje maar de echte start is iets later.

En groupe rijden we het dorp uit. Dit keer wel als collectief. Vrouwlief daalt als een bejaarde op een zeepkist maar naar later blijkt kan ze klimmen als een gems op Redbull. Einde dorp wordt aan de weg gewerkt. Een tijdelijk stoplicht want maar één weghelft is open voor verkeer.

Attack

Trappelend, popelend, snuivend staan we voor een rood licht. De klok in het display tikt af: 10,9, 8, 7… Het werkt op me als een rode lap op een stier. Bij nul zeg ik gedag en het gas gaat vol open. Deze Pogi is gevlogen. Ik ros op hoog verzet om direct alle weerstand te breken. Op pure macht maak ik het verschil. Mijn fietsje stelt zich gedienstig op, elke trap via het stijve frame vertalend in pure voorwaartse energie en het geluid van zeer smalle rubberbandjes op een bergweg.

Ik denk aan Tim Krabbe die naar zijn bezwete onderarmen kijkt en de haartjes kan tellen. ‘Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schokt me’ (De Renner, 1978). Mijn handen voelen als gegoten om mijn stuur. Slechts het snuiven, de kloppende aders in de kop en de cadans van twee machtige benen die de fiets aandrijven.

Een paar kilometer en twee haarspeldbochten verder zie ik Marcel onder me in de diepte, het peloton reeds uit zicht verdwenen. Hij is de echte fietser in ons gezelschap. Het zou mij niet verbazen als hij de stickertjes van zijn fiets haalt en met één bidon rondrijdt. Ik zie hem harken op het buitenblad, ik krijg er buikpijn van. Ik zie zijn kop schudden als die van een jaknikker in Drentse olievelden. Zelf zit ik al op een kaal stuk, ik stoemp en boor door de wind.

Zonder motortje

Ik weet precies hoe het gaat achter me. In de groep kijkt iedereen elkaar het licht uit de ogen. Jammer dat ze straks allemaal gaan roepen dat het mijn elektrisch aangedreven, ehhh schakelend ros was. Nee, ik heb geen motortje in mijn fietsje. Ik ben de motor, er ligt een grote pomp in mij en die werkt in volledige harmonie samen met mijn Cube Attain C:62 SLX.

Een bocht verder en ik zie onder me ook Erik. Hij is zo’n alpha-mannetje dat wijdbeens op de fiets zit. Je vraagt je af of zijn knakworst het middelpunt van het bestaan is. Daartussen zit Edwin, een lange gozer van 1.90 meter. Als je hem ziet fietsen, besef je dat hij niet rijdt op een boterham met kaas. Bij gewone stervelingen zou je denken: Hij moet nog een hele col op, daar zou je wel eens moe van kunnen worden. Hij kan helemaal niet klimmen, hij klimt als een drol. Die lange darm kan helemaal niet over de bergen heen, maar hij doet het toch!

Ik blijf gas geven en fiets alsof ik de duivel op mijn hielen heb om uiteindelijk met 13 minuten voorsprong boven te komen. Toch zit ook ik die laatste meters van 12 procent achterstevoren om mijn moeder te roepen.

Besluit

Wat een heerlijke CUBE-fietsje en wat een genot om de tegenstand zo op achterstand te zetten. Dank aan het team van Cube dat ik de Cube Attain C:62 SLX mocht testen en reviewen. Jullie hebben mijn fietsvakantie tot een euforische overwinningstocht gemaakt.

Terugkomend op de inleiding: voor de bezorgde, doch aandachtige lezer: mijn mannelijkheid is terug. Na mijn 350 kilometer non-stop duurde het een maand voor ik weer een mannetje was.

Meer informatie en technische specificaties van de Cube Attain C:62 SLX

Cube dealers vind je hier

Streem Allround VONOA carbon wielen

De Cube Attain C:62 SLX is voorzien van Newmen Streem Allround VONOA wielen en hoef je je niet af te vragen of het een mountainbike- of een aeromodel is. Het is allebei tegelijk. Dit zijn de carbon wielen die overal bovenuit steken. Op elk terrein, bij elke snelheid. De Streem Allround met een 49 mm hoog voorwiel en een 54 mm achtervelg heeft 15 of 18 VONOA-carbonspaken, waardoor het totaalgewicht slechts 1300 gram bedraagt. Met een velgbreedte van 24 mm en een buitenbreedte van 33,5 mm kan de Streem Allround worden gereden met banden tot 32 mm breed. En zelfs dan behaalt hij betere windtunnelresultaten dan veel concurrenten met 28 mm banden. De voordelen van bredere banden zijn duidelijk: meer grip, meer comfort, lagere rolweerstand.

Het WorldTour-team Intermarché-Wanty vertrouwt op de Streem Allround VONOA bij wedstrijden zoals de Giro d’Italia of glooiende eendagskoersen. De profs waarderen de optimale aerodynamica, de lage zijwindgevoeligheid en tegelijk het hoge rijcomfort.

Elke Streem-wielset wordt geleverd met een complete Streem Aero-ventielkit, voorgemonteerde tubeless velglint en een Tubolito Tubo-Road binnenband.

Meer informatie en technische specificaties van de Newmen Streem Allround VONOA