Het vooroordeel…

Het concept van een e-bike is al lang ingeburgerd, en de tijd dat ik nog schrok van langsrazende 65-plussers is ook voorbij. Ik kon het ook allemaal lekker voorbij laten gaan, laat de roadies zich maar zorgen maken over dat ze met hun snelle dunne fietsjes en lycra bejaarden niet kunnen bijhouden. Maar het laatste jaar zijn er steeds meer grote merken die e-MTB’s aan het lanceren zijn. Of eigenlijk Hybride Mountainbikes, omdat ze niet zelfstandig op een electromotor rijden, maar altijd in de vorm van trapondersteuning of trapversterking werken. Je moet zelf dus wel blijven trappen. Met GearLimits compagnon Hayco heb ik al paar mooie discussies gehad over e-MTB’s. Ik ben wel nieuwsgierig, vind ze wel grappig; Hayco, een voormalig commando, heeft er een stúk minder mee: afzien is een deel van outdoor en action sports. Met zo’n laffe electro motor haal je dat er ook uit. De ziel van het mountainbiken verdwijnt in de zoem van de electromotor. Beetje gechargeerd, maar de controverse rond de hybride mountainbike is er wel mee geschetst.

De ervaring

Onlangs kregen we de gelegenheid om niet alleen een mening op afstand te hebben, maar ook om een e-bike goed uit te proberen. Tijdens de Cube Bike Experience XL kregen we de gelegenheid om twee verschillende e-bikes te rijden. De STEREO HYBRID 140 HPA PRO 500 27.5, een full suspension fiets waarvan ik ook de reguliere carbon versie uitgebreider heb mogen testen (review coming up) en de NUTRAIL HYBRID 500, een hardtail fatbike. Voordat ik een mijn mening geef of een e-MTB werkelijk “de spawn of Satan” is, zoals een blogger op singletracks.com schreef, is het wel leuk om te vertellen hoe die ervaring op de bikes nu was. Daarbij moet ik beginnen met te zeggen dat ik veel, veel liever afdaal dan klim. Ik ben een slechte klimmer, ik vind het niet leuk, de enige reden om te klimmen is om te kunnen dalen. (Overigens geld dat weer niet voor wandelen of sportklimmen, maar dat terzijde). Ik kijk uit naar de downhill, en heb regelmatig gebaald dat ik volledig uitgeput aan die magnifieke technische supersnelle downhill moest beginnen. Waar ik ook maar één kans voor kreeg om die goed te doen. Maar nu loop ik op mezelf vooruit. Eerst de rij ervaring.

Fluitend klimmen

De testdag vond plaats in Kwintelooijen, op een korte lus van 1,8 km langs de wanden van een oude zandafgraving. Echt on-Nederlandse steile stukken, sommigen van best enige lengte en sommige kort maar echt erg steil. Waar ik dan ook op een reguliere MTB met veel moeite op kon. (mijn fietsconditie was ook niet echt op pijl moet ik zeggen) En waarbij ik al door andere deelnemers die de ebikes voor mij testte fluitend op voorbij werd gereden. En de gedachte ging door me heen: ja lekker makkelijk, stelletje &^%$/)(>!!. Totdat ik er zelf op zat en fluitend de berg op reed. Zowel op de Stereo als de Nutrail ging dat erg soepel, alhoewel die laatste toch significant zwaarder, nog zwaarder dan de 27,5 Stereo aanvoelde. Maar de trap versterking van de electro motor compenseerde dat gewicht moeiteloos. Als je maar blijft trappen blijf je gaan. Wat je ook merkt als je met enige snelheid een bocht doorgaat (waar ik normaliter niet of minder trap) en even de pedalen stilhoud, dan sta je ook bijna zelf ook heel snel stil. Maar als je dan weer even kracht zet dan gaat ie weer, en wordt je de berg opgeduwd. En waar ik eerder uitgeput bovenaan die klimmetjes kwam en echt op adem moest komen voordat ik de afdaling deed (damn you slechte fietsconditie!!) kon ik nu meteen door, geen zweetdruppel te zien. Je hoeft amper te schakelen bergop, en bergaf, tja dat gaat bijna vanzelf.

Zwaar afdalen

Het gewicht van de fiets ga je dan wel veel meer merken, want dat verschil is wel echt groot, en ik kreeg de fietsen wel echt veel minder snel door de bochtige technische stukjes downhill die ik normaal met een lichtere fiets toch echt harder pak. Vooral bij de Nutrail voelde het alsof ik een bus door de bomen moest manoeuvreren. Deze fiets weegt dan ook een slordige 22 kilo, de Stereo Hyrbid 21,9. Waar de reguliere Stereo 13,55 kilo weegt en de carbon versie 12,5 kilo. Dat maakt wel echt uit. En bij de Nutrail heb je dan ook nog de dikke banden (10 centimeter breed) die de bewegelijkheid nog wat lastiger maken. Maar dat laatste zou je ook op een niet gemotoriseerde fatbike hebben. Al met al is het stijgen wel een stuk prettiger en fijner geworden, ben je minder tijd aan kwijt, maar het afdalen had ik minder plezier in. Ik weet zeker dat ik met wat meer oefening en gewenning toch ook weer meer downhill plezier aan kan beleven. Maar de fiets lekker rondsmijten als met een veel lichtere fiets, daar twijfel ik wel aan (alhoewel in de onderstaande video de jongens van Cube lekker bezig zijn daarmee) . En die leuke kleine skills, manuals, wheelies, stoppies, endo’s, bunnyhops; ze worden er niet makkelijker op. Als het plezier van het afdalen minder zou worden, binden we daarmee dan niet een beetje de paard achter de wagen?

Trainingsmiddel

Wat mij brengt op de gedachte dat ik een e-MTB eerder als trainingsmiddel zou zien dan de fiets waarmee je je echt vette avonturen op gaat beleven. Het is misschien vergelijkbaar met wintersport, daar pak je ook vooral de lift; ik loop ook wel eens stukjes de backcountry in, traverseren, lopen splitboarden, en dat vind ik ook magnifiek.  Maar die liften zijn toch wel erg fijn. En daardoor kan ik, als ik echt off-piste ga, optimaal van die maagdelijke sneeuw genieten. Hetzelfde geldt misschien deels voor je e-MTB: je kunt op een dag meer downhill runs maken, en misschien kan je, juist door op zo’n zware fiets te knallen, veel beter uit de voeten met je lichtere reguliere carbon of aluminium fiets. En ga je dan de bergen in, en bijt je je stuk op die steile klim, dan kan je alles uit die downhill halen, de adrenaline voelen gaan, vind in je haar, stof in je ogen, steenslag langs je kuiten, dansen over rotsen. En aankomen met het gevoel dat jij het bent geweest en jij alleen; het is jouw prestatie, zonder hulp. Jouw energie, inspanning, bloed en tranen. Jouw prestatie. Want ook al houdt ik niet van klimmen, ik hou wel van het gevoel dat ik mezelf heb overwonnen. Ik hou niet van snot voor de ogen, maar wel het gevoel, achteraf in mijn hangmat dat ik het gedaan heb. Zonder trapondersteuning.

En toch…

Binnenkort hoop ik wat langer op een e-MTB te kunnen rijden, om er nog meer ervaring mee op te kunnen doen, er meer gevoel mee te krijgen. Ik moet er namelijk ook bij zeggen dat na mijn rondjes op de twee fietsen ik wel met een glimlach bij de Cube tent terug kwam. Dus alle reden om nog dieper erin te duiken en meer te rijden met de fiets. Misschien veranderd mijn gevoel, en dit artikel nog wel daardoor. Misschien zal de lichte gene die ik voelde toen ik “biologisch” aangedreven MTB-ers voorbij zoefde, minder worden. We gaan het zien! Ik verkoop mijn reguliere fully in ieder geval nog niet. Maar ik heb ook wel weer erg veel zin om op een e-MTB te stappen. Want het was wel echt leuk!