Van de vier fietsen die we mee hadden naar Winterberg was de Specialized Enduro het meest een “echte” enduro fiets. Dat wil zeggen, 160 mm veerweg, een geometrie die duidelijk gericht is op het geven van stabiliteit op hoge snelheden, met een brede wielbasis (1218 mm op onze maat L review model), een lage zit, een kleinere balhoofd hoek (66°), een 800mm breed stuur en een dropper post die niet alleen de hoogte, maar ook de stand van je zadel laat aanpassen.

Omstandigheden

Review

De Specialized Enduro had 29 inch wielen, wat wel minder gebruikelijk op Enduro fietsen. De iets grotere bewegelijkheid van 27,5 inch fietsen is op echt technische trails best heel prettig. De idee achter het zetten van 29 inch wielen is dat met die grotere maat de fiets makkelijker over oneffenheden kan rollen. Op Winterberg merkten wij beiden: dat de wielen inderdaad heerlijk doorrollen, beter dan de 27,5 inch wielen op de andere fietsen die we meehadden, maar dat het ook lastiger sturen en harder werken is. De Enduro eist meer van je stuurmanskunsten en je moet met net wat meer power rijden.

Strak en steil

Naast de snelle flow stukken die ik op deze fiets reed waren er ook steilere technische afdalingen. Die vond ik met de Enduro toch wel erg lastig. Op die momenten merkte ik dat mijn techniek op dit soort steilere, wat minder snelle stukken, tekort schoot om de Enduro door die kort bochten te kunnen sturen. Ik ben op een van deze secties dan ook hard met de Enduro gevallen en klapte daar met mijn helm tegen een erg onhandig geplaatst paaltje.

Snelheid, springen en vering

Het was helaas niet de laatste keer dat ik met de Enduro viel. De tweede keer was bij het uitkomen van een van de snellere flow trails met een sprong die je op snelheid neemt. Bij het verlaten dan de afsprong/ de lip voelde ik hoe de achterkant van mijn fiets meer rebound gaf dan de voorkant, waardoor ik met het voorwiel lager dan het achterwiel op de landing afzeilde. Daar sloeg ik dan ook over het stuur, en alleen de 20 jaar ervaring in Aikido (Japanse vechtsport) en het vele rollen dat ik daar heb geleerd, redde me van een erg nasty val. De vraag ook bij deze is natuurlijk, is het gebrek aan techniek van de rijder, of gebrekkige techniek bij de fiets. De waarheid in dit geval zal ergens in het midden hebben gelegen: de de achterdemper van Öhlins (een wat minder bekend merk in de MTB wereld waar Fox en RockShox vooral regeren) was niet optimaal afgesteld, en leek ook gedurende de dag druk te verliezen. Bij het toevoegen van druk werd de demper stabieler maar ook een stuk harder. Zoals Joest in de video review zegt: je moet tijd steken in de juist afstelling van je demper. Bij een fiets als de Enduro, die toch al veel vraagt van de berijder luistert dat dus nog nauwer.

Frame, dropper-post, positie

Naast het mooie opvallende “X-wind” carbon frame, viel mij meteen de hoek van het zadel op als de Command Post Wu dropper post op de lage stand staat. Het zadel staat met de voorkant van de zadel schuin , in een hoek van 14° omhoog, een positie die je op downhill fietsen eigenlijk altijd zit. De gedachte achter deze hoek is dat het zadel hiermee beter aansluit bij je lichaamspositie als downhill rijdt. Het ziet er in ieder geval vet en “gravity” uit. De hoek van het zadel veranderd progressief van recht als het zadel helemaal omhoog staat, naar de genoemde 14° graden als het laag staat. Op Winterberg had ik geen enkele reden om met het zadel in de hoge positie te fietsen, maar meer dan genoeg gelegenheid op de XC trail in Zeist. Je lichaamspositie is dan inderdaad veel beter op trappen gericht, alhoewel je aan alles voelt dat deze fiets niet is gebouwd voor vlakker werk en klimmen.