Afgelopen week was het jaarlijkse EOFT-festival. Al jaren bezoek ik het trouw, maar de laatste edities was ik teleurgesteld. Dat is voorbij! Het EOFT is na 24 jaar terug van weggeweest. Ik deel mijn ervaringen.
Zoals ik de laatst editie schreef (EOFT 2024), werd het festival steeds commerciëler en begon het meer te lijken op product pushing met (te) gladde filmpjes. Het lijkt erop of de organisatie naar die feedback heeft geluisterd en de programmering erop heeft aangepast.
Ik word oud
In het begin gaat het van mijn kant nog even mis. Iedere editie kun je leuke producten winnen door mee te doen aan de loterij. Gretig download ik de app Greta via de barcode op het scherm. Het blijkt een app voor slechthorenden, waarop mijn vrouw meteen opmerkt of ik iets aan mijn ogen mankeer en mijn leesbril nodig heb. Ik word oud(er).
Lijnen in de sneeuw
Ik betrapte me deze editie weer op waarden als authentiek, rauw, humoristisch, kkkoud en afzien. Dat is goed. Een flitsende filmpje met een fietser die vertraagd over bultjes springt na 53 takes met de perfecte muziek noemen we gewoon een reclamefilmpje. Ja, er is deze editie wel een filmpje met skiër Anthony die onder een scherm hangt en met 120 kilometer lijnen trekt door maagdelijke sneeuwlandschappen met stevige beats eronder, maar die kan ik wel velen. Toch even dat gevoel dat je meevliegt over het terrein.
Trots op je moeder
Ook geen heel duidelijk gepusht goede doelen-filmpje annex tearjearker dit keer. Wel een roerend filmpje over oma Freja, voormalig extreme skiër, maar getroffen door het vermoeidheidssyndroom, waarna ze outdoor kleding gaat naaien hetgeen uiteindelijk leidt tot het naaien van kleine packrafts. Het zijn de kleine opvouwbare bootjes die je op je rug vervoert en waarmee je vervolgens ruige rivieren kunt bedwingen tijdens trektochten. Ze revolutionaliseerde de hele industrie en wist de trots van haar zoon te winnen. Dezelfde zoon die daarvoor niet cool was omdat hij in de kleding, gemaakt door zijn moeder, op school verscheen. Ik denk terug aan mijn jeugd met Ecco-schoenen, spencers en nickebockers.
Roerend zijn haar aanstekelijk enthousiasme en de honderden rimpels die haar getekende gelaat tellen.
26 bergen; 26 croissants
Een ander aanstekelijk filmpje betreft jonge knul die croissants eet op de hoogste toppen van alle Zwitserse kantons. Hij beklimt de 26 toppen in – uiteraard – 26 dagen en vreet een dito aantal croissants. Prachtige visuals van panoramische berglandschappen, ijzingwekkende hoogten en croissants. Wat vooral bijblijft, is zijn guitige koppie. Ik val op dames en stel me zo voor dat veel dames op hem vallen.
Een onmogelijke tocht
Persoonlijk hoogtepunt is de lange film over vier kerels die het Denali massief oversteken in 50 dagen. Hilarisch is de Fransoos die de parkrangers belt en in belabberd Frans-Engels even nonchalant uitlegt hoe ze de hele range willen doortrekken, tot grote hilariteit van zijn maten die onder de tafel liggen. De parkranger kan het ook waarderen: Ik wist nog niet dat dit mogelijk was.
Beelden van vier ruuge kerels die met onnoemelijke vrachten expeditiemaaltijden door ruige sneeuwvelden trekken. Emoties gieren van het scherm als ze stukzitten of juist juichend van de immense bergmassieven af skiën door maagdelijke sneeuwvalleien. Voor het vieren van de hoogtepunten hebben ze glittercreme bij zich om hun smoelwerken op te fleuren. Ik moet denken aan de verrassingseieren tijdens eigen expedities.
Inspiratie gevonden
Ik heb deja-vu’s naar mijn wintertocht door de binnenlanden van IJsland als ik zie hoe ze hun pulkas over kale rotsen trekken. Als ik ze over oneindige sneeuwvelden zie razen met hun sledes moet ik terugdenken aan mijn afdaling van de Groenlandse IJskap, de langste skipiste van Europa. Ik krijg helemaal zin om zelf erop uit te trekken en was dat nou niet waarom je een outdoorfilmfeest bezocht?
Handenwfijvend verlaat ik de zaal. Project IJ is reeds bedacht, maar nog geheim (geen X want een ander mens associeert zich al teveel met X).
Wordt vervolgd…
