Stilstaand water, de reflectie van een steen daarin. Verderop een verlaten zwemvlot. Overdag decor van salto’s, bommetjes, duiken. En daarachter, het bos aan de overkant van het meer, de reflectie daarvan, de vegen van de bewolking waarachter de zon uit het zicht ondergaat. Er is weinig dat zoveel stilte en rust uitstraalt en mij zoveel kalmte en ontspanning brengt dan een vlak meer, een langzaam bewegende lucht erboven, daglicht dan dooft.

Eerder op de dag was ik met mijn gezin verderop op het ongeveer 150 km² grote Åsnen meer. Met twee gehuurde kano’s, lunch, een hangmat mee. Mijn dochter bij mij in de kano, mijn zoon in de kano met mijn vrouw en onze hond tussen hen in. Geen grootste expeditie, geen epische afstanden, maar gewoon rustig pedellen. Genieten van het geluid van het water onder de kano, het landschap dat haast onbeweeglijk voorbij trekt. In en uit het water duiken, een plekje zoeken waar we onze kleine lunch kunnen eten, de hangmat kunnen ophangen. Lekker zwemmen.

Avontuur

De titel van dit stuk is “Avonturen in Zweden”, maar ik vraag me eerlijk gezegd wel een beetje af of ik niet een beetje mee doe aan de inflatie van het woord avontuur. Wat is een avontuur? Moet je afzien, moet je zweten, moet het moeilijk of zelfs gevaarlijk zijn om een avontuur te mogen heten? Definities please!

“an undertaking usually involving danger and unknown risks” Merriam-Webster Dictionary
“an unusual, exciting, and possibly dangerous activity, trip, or experience, or the excitement produced by such activities” Cambridge dictionary

De dikke van Dale heeft een wat relaxtere definitie dan zijn Engels/Amerikaanse tegenhangers:

“avon·tuur : reeks spannende belevenissen; vreemde of onverwachte gebeurtenis”

En in mijn zoektocht naar definities kom ik nog zachtere, bijna vrijblijvende versies tegen, zoals: “‘Een avontuur beleven’, is wat je ervaart wanneer je vanuit een gevoel van vrijheid je nieuwsgierigheid volgt.”

Dan is browsen door lijst van Netflix titels ook een avontuur, of een nieuw café in de stad instappen. Wat mij betreft moet het wel met het onverwachte te maken hebben, dat je echt niet weet wat er gaat gebeuren, dat iets daadwerkelijk spannend is, het hoeft niet per se gevaarlijk te zijn, wat mij betreft, maar oncomfortabel moet het op zijn minst zijn. Het moet wel inspanning vergen, met het voor jou onbekende te maken hebben; en even vrij aangepast “go where you have not gone before.”

Wat dan?

Ik denk aan het uitzicht vanuit mijn hangmat die ik ophing tussen twee bomen die precies wisten hoever ze van elkaar moesten staan, boven een rots die ik als bijzettafeltje kon gebruiken voor mijn thee, schuin op het uitzicht op het Åsnen meer zodat ik niet tegen mijn voeten aankijk op zoek naar het genieten ervan. Het grootste gevaar dat ik loop is dat de knoop van mijn hangmat los schiet; maar een knoop kan ik wel leggen. De kano’s waarmee we zojuist aankwamen hebben ook niet op het punt gestaan om om te slaan, het weer is lekker, eten genoeg, de schitterende camping Getnö Gård, waar wij enkele dagen met onze tenten staan, is aan de overkant van het meer.

Nee, ik kan niet zeggen dat ik op avontuur ben. Maar waarom voelt het dan toch zo bijzonder hier? Ook als ik door de bossen loop in dit gebied. Misschien dat ik tegen een eland aan loop, beren zitten hier niet,…en dan, waarom, waarom zou het een avontuur moeten zijn? Waarom zou ik iets bereikt of overwonnen moeten hebben om hier waarde aan te geven?

Voor mij persoonlijk, en ik denk vele met mij, is het spannende, “de unusual experience” zo je wilt, de echte zoektocht, de moeilijkste reis, een innerlijke. Rust en stilte vinden in je hoofd misschien wel de bijna onbereikbare top van het onherbergzame berggebied van je eigen belevingswereld. Het klinkt wellicht zweverig, maar in een tijd waarin werkdruk, social media overload en burn-outs aan de orde van de dag zijn is het een stuk actueler dan we misschien durven toegeven.

Stilte

Ik ervaar ook met hoge adrenaline sporten en soort rust, of kalmte in mijn hoofd. Als ik tijdens het mountainbiken over teveel andere dingen nadenk fiets ik onherroepelijk tegen een boom, of crash op rotsen. De snelheid en het risico vereist focus, duwt gedachtes aan de kant. Er is alleen maar dat moment. Het gaat vanzelf als het terrein en de snelheid veeleisend genoeg zijn.

Maar hier, hier zit ik op een rots, en kijk naar het landschap dat geen snelheid heeft. Het beweegt langzamer dan dat de aarde draait. Er is niks dat met dwang gedachtes, twijfels wegdrukt, er is niks dat het piekeren in de weg zit. Je moet het echt zelf doen, het moet van binnenuit komen. Die rust en ontspanning. Ik probeer me te spiegelen aan die andere weerspiegelingen. Van die rots, en dat zwemvlonder, het zachte oranje van de wolken waar de zon bijna verdwenen is.

Het gevaar? Eigenlijk wel. Soort van. Want wat gebeurt er met je als je nooit rust, stilte, kalmte vindt; als je nooit ontspant.

Bewogen

Het maakt ook eigenlijk niks uit. Ik ben daar geweest, op die schitterende plek, waar ik omvat wordt door een kalme, onnadrukkelijk mooie natuur. Waar ik voelde hoe de rust van de omgeving bij me naar binnen was geslopen. Een plek waar je nergens toe gedwongen bent en het “moeten” kunt loslaten. Dat stilstaande landschap heeft me in beweging gebracht, en beweegt in mij. Dat gevoel blijft me bij, hou ik vast. Terug in het hectische dagelijkse leven. Ik denk terug, kijk naar die foto van die rots, en zoek naar de kalmte die ik toen voelde. Bijna niet te doen,…ik denk dat ik weer op avontuur moet.

Review: Kamperen aan het Åsnen meer

Als addendum toch ook even klein review momentje, en wel over de Natuurcamping Getnö Gård. Ik ben er namelijk niet onverdeeld positief over. Zoals in het artikel gezegd is het een hele mooie camping. Er zijn plekken aan het meer die onwaarschijnlijk mooi zijn. Daar zou je willen wonen. Wij stonden verder achter op het terrein, op een veldje voor tenten zonder electra punten, die als alle plekken bezet zijn, best beetje krap is. Je merkt hier dat tenten eigenlijk een beetje bijzaak zijn. Campers en Caravans is wat de klok slaat (volgens mij zie je dat wel bij meer campings in Zweden). En staan ook dicht op elkaar gepakt vooral bij de rand van het meer. De WC/douche huisjes houden geen pas met de capaciteit op de camping, en het is eigenlijk altijd wachten geblazen bij zowel WC en Douche. Het geschreeuw van spelende kinderen houdt pas laat op de avond op en is het eindelijk stil.

Er zijn bij veel plekken vuurputten, en iedereen stookt er ’s avonds ook lustig op los. De vele kampvuren zorgen op een windstille avond voor een deken van rook over delen van de camping. Ik moet fronzen bij het idee denken aan alle CO2 die hier de lucht in wordt gepompt op de natuurcamping.

Je kunt broodjes (beperkte keuze) halen in het camping winkeltje, pizza’s bestellen via de receptie of mee-eten met een absurd hoog geprijsd buffet. Dan moet je wel de eigenlijk het vrij onvriendelijke, bijna chagrijnige personeel aan de balie trotseren. Waar we eigenlijk overal in Zweden super vriendelijke mensen tegenkomen, bij andere campings, restaurants, op boten enz, krijgen we hier het gevoel dat we als gasten het personeel vooral tot last is. Het contrast tussen dat warme gevoel dat de omgeving geeft en de kilheid van deze mensen is groot, en erg jammer eigenlijk.

Aan het Åsnen meer kan je ook Hätteboda wildernis camping vinden. Daar hebben vrienden van ons gestaan die heel positief waren over plek en de mensen van de camping. Wel veel meer basic dan Getnö Gård, geen elektriciteit, weinig voorzieningen. Die proberen we de volgende keer!