Het is een moment waarop alle kleuren verschieten tot zachte pastel versies van zichzelf. De scherpe lijnen die overdag voorwerpen kaderen, definiëren, gevangen zetten binnen hun eigen grenzen, smelten langzaam weg. Bomen en velden vloeien samen tot abstracte kleurenvlakken, stenen om me heen helle vlekken, de trail een bijna lichtgevend lint door donker wordende bossen. Het is een mooie moment dat alles zacht en stil en dromerig wordt, behalve het geluid van mijn cassette, de noppen van mijn banden op de stenen, het rammelen van mijn fiets als ik kleine rotsvelden over ga.

In mijn hoofd is het net zo vloeiend, is er net zoveel flow. Het gaat zo goed, ik ben zo in de zone. Ik ben zo één met mijn fiets. Mijn eigen Canyon Spectral uit 2016, die ik zo goed ken, 27,5 inch, precies goed voor wat ik wil doen hier, snel en bewegelijk,…zo lekker. En als ik dan het bos uit kom, en tussen velden door fiets kijk ik om, ik weet niet waarom, blijkbaar voelde ik ze even; twee elanden die me vanaf de bosrand aankijken. Ik laat mijn fiets uitrollen, sta stil en blijf op een respectvolle afstand naar ze kijken. Ze kijken terug, nieuwsgierig, afwachtend. Twee koppies duiken tussen het graan op, reeën, een reebokje staat vooraan. Het is doodstil.

Ik ben 20 minuten weg van Bromma, een buitenwijk van Stockholm. Op vakantie met mijn gezin hebben we de hele dag doorgebracht in deze schitterende hoofdstad van Zweden. Overdag waren we ten oosten van het centrum, naar het eiland Waxholm, een van de 20.000 eilanden van het archipel van Stockholm. Met nog iets minder dan anderhalf uur voordat de zon ondergaat, ben ik nu weer op een eiland, deze keer ten westen van de stad. Het eiland waar ik nu fiets heet Lovön, en de route die ik rij is niet een officieel uitgezette trail, maar een route die ik via de View Ranger app heb gevonden. De trail is niet altijd duidelijk, dus het is fijn dat ik de route goed kan aflezen op de Landrover phone die ik op mijn stuur heb staan.

Ik ben begonnen bij Drottningholm, de privéresidentie van de Zweedse koninklijke familie. Een enorm complex met uitgestrekte tuinen en park. Als ik vijf minuten verder fiets en de route een heuveltje op rij, ben ik ineens in dat mooie Zweedse bos dat ik in korte tijd enorm heb leren waarderen. Tussen de dennenbomen hier ook veel loof, een rotsige ondergrond waar de vering van mijn fiets meteen van gaat glimlachen. Ik fiets de route tegen de klok in, en het is werkelijk een geweldige route, op en neer, bergje op bergje af, steile stevige klimmetjes, en scherpe uitdagende technische afdalingen. Niks heel lang, maar zo mooie afwisselend dat het bijna een flow trail lijkt, wel een met onafgebroken rotsen, stenen en wortels. Ik word er erg blij van. Het vergt veel van mijn rijtechniek, fijn! 

Het eiland lijkt wel een soort kom, waar de randen ervan hoger liggen; de rotsen en bossen waar ik door heen rijdt, en in het midden weilanden met vooral graanvelden. Ik snij hier en daar een beetje af, combineer wat andere paden tot de route die ik uiteindelijk rij. Vooral omdat ik er voor wil waken om echt in het donker nog diep in het bos te zijn. Ik heb slechts een camping hoofdlampje bij me en het wordt hier wel echt donker schat ik zo in. Ik kom hier en daar de meest idyllisch gelegen huizen tegen, allemaal mooi onderhouden, soms wat gehuchtjes die net zo schitterend zijn en helemaal opgaan in de natuur.

Na de eerste elanden encounter kom ik later, als het bijna donker is, nog een stel tegen. En tussendoor ben ik wel 15 reeën tegengekomen. Twee duiken vlak naast me op als ik over een pad tussen twee graanvelden door rij; ze kijken me verrast aan, op twee meter afstand, en dan stuiven ze het graan in, met grote bogen stuiteren ze weg. Later schiet een das voor mijn banden weg, hazen en eekhoorns, buizerds en arenden tussen de bomen. Het enige wat ik niet tegenkom zijn mensen, ik ben helemaal alleen met de bomen, de rotsen, de dieren en mijn fiets.

Pas aan het einde van mijn rit, als het te donker wordt, kom ik weer de lelijkheid van “beschaving” tegen; ik stuit een paar keer op een bouwproject voor, ik denk een pijplijn. Een helverlicht langgerekt bouwterrein waar ik graag vandaan blijf. Het valt ook samen met het vallen van de nacht. Ik besluit dan ook de rest van de route die View Ranger aangeeft te verlaten en rijd over de weg terug naar Drottningholm en van daar naar huis. Ik ben even bezorgd over mijn gebrek aan verlichting, maar ik fiets eigenlijk het hele stuk over ruime fietspaden gescheiden van de weg, terug naar ons adres.

En de hele tijd is mijn glimlach niet van mijn gezicht te slaan geweest. Het was zo’n fantastische rit, de natuur, de bomen en de dieren, de gehuchtjes en huizen. Het is zo idyllisch, zo rustig en toch zo bereikbaar. Een dag later doe ik ook nog een deel van de route met de Cube Stereo Hybrid die ik ook bij me heb (review kan je hier lezen). Ook dat met een grote glimlach.

Die sterft eigenlijk pas weg als in de nacht na de rit met de Cube Stereo Hybrid, beide fietsen gestolen worden. Een ontzettende domper op de vreugde van het fietsen in deze omgeving. Het is ongelofelijk frustrerend dat mensen nog steeds niet hun handen van andermans spullen kunnen houden. Zelfs in een land als Zweden, waar je dat toch niet verwacht.

Het was dus in meer dan een opzicht een “sunset ride” voor mij. De zon ging onder op mijn tijd met mijn eigen fijne vertrouwde Canyon Spectral 5.0 AL. Een heerlijke fiets die ik enorm ga missen. De dieven hebben mijn fiets gestolen, maar alle herinnering die ik met die fiets heb opgebouwd, van ritten in de Pyrenëen, in Zuid-Spanje, de Alpen, Ardennen, Texel, thuis op de Utrechtse Heuvelrug en die schitterende rit op Lovön; die neem ik mee op alle volgende ritten.

En het besef dat ik het allergelukkigst ben op dit soort trails, en dit soort ritten. Alleen op avontuur door de bossen, rijden over rocks & roots. Een dikke veerweg en kracht en energie in je lijf. Een fiets die ik vertrouw, met me mee beweegt en waarmee ik helemaal in balans ben. Ik kan niet wachten tot de volgende keer dat ik zo’n rit kan doen met zo’n fiets.