Een maand geleden sprak ik met Hayco Volkers. Hij heeft net als ik een voorliefde voor Schotland. Ik vertelde hem over mijn Munro Missie 2023. Hayco was meteen verkocht, wat heeft geleid tot een intensieve samenwerking en hij vroeg mij mijn verhaal te vertellen op Gearlimits.

Schotland en ik zijn vriendjes. In het verleden maakte ik er diverse trektochten. Ik liep de West Highland Way en de Great Glen Way, beklom drie keer de Ben Nevis, rende met een vriend de tweedaagse oriëntatierace de Lowe Alpine Mountain Marathon, renoveerde een huis op het eiland Cumbrae, liftte in drie weken met 55 liftgevers heel Schotland door en coachte collega Paul op zijn West Highland Way ultrarace.

Schotland is veel ruiger dan bijvoorbeeld de Alpen. Er zijn veel minder voorzieningen, nederzettingen en paden. Schotland kent het right to roam, je mag overal lopen als je maar geen zwerfvuil achterlaat. Het ruige, desolate landschap resoneert met en in mij. In een vorig leven was ik een Schot en rende ik in kilt door het natte hoge gras. Afijn, ik had er geboren moeten worden.

Summum was een hike van een week met een vriend door het ruigste deel van Schotland onder Ullapool, waar we naartoe liftten bovenop de hete teer achterop de vrachtwagen van een asfalteringsploeg. We moesten op het dak kloppen om eraf te mogen. Een week lopen zonder enig teken van civilisatie.

Munro’s

Vanuit de voorliefde voor dit prachtige land ontstond de droom om alle Muno’s af te tikken en compleationist te worden.

Een Munro is een Schotse berg of heuvel met een hoogte die minstens 3000 voet ofwel 914,4 meter bedraagt. Deze bergen ontlenen hun naam aan Hugh Munro (1856–1919), die als eerste een complete lijst van deze bergen, bekend als Munro’s Tables opstelde, of probeerde op te stellen, in 1891. De bekendste Munro is ongetwijfeld Ben Nevis nabij Fort William. Het is de hoogste berg in Schotland en het volledige Verenigd Koninkrijk met een hoogte van 1.344 meter.

De huidige lijst van de Scottish Mountaineering Club telt 282 Munro’s. Ondanks hun relatief beperkte hoogte, is het bewandelen of beklimmen van de Munro’s niet eenvoudig, gezien hun hoge breedtegraad en het verraderlijke Schotse weer dat vaak onder invloed staat van Atlantische storingen. Zelfs in de zomer kunnen de weersomstandigheden nabij een top gevaarlijk zijn: dikke mist, sterke wind, hevige regen en temperaturen onder nul komen vaak voor.

Het beklimmen in de winter is enkel weggelegd voor ervaren bergbeklimmers en deze beklimmingen worden tot de meest uitdagende beklimmingen van Europa gerekend. Veel bekende klimmers zoals Joe Simpson (Leestip: boek Over de rand ) hebben hun roots in de Schotse hooglanden. Sommige wandelaars zijn niet voldoende voorbereid op de vaak extreme weersomstandigheden op de top, waardoor soms doden vallen, vaak door wegglijden op natte rotsen en ijs.

Completionisten

Personen die de top van alle 282 Munro’s bereikt hebben, worden completionisten genoemd. Archibald Eneas Robertson begon met klimmen in 1889 en was de eerste die in 1901 alle Munros had beklommen. De laatste die hij op zijn naam schreef was Meall Dearg (953 m) in Glen Coe. Inmiddels hebben ruim 7.000 mensen deze uitdaging herhaald, daaronder 15 Nederlanders.

Gemiddeld doen mensen er zo’n tien jaar over om alle Munro’s te beklimmen. Het snelheidsrecord ligt op 39 dagen, 9 uur en 6 minuten. Stephen Pyke zette dat record in 2010. Een dame die een inspirerend project neerzette was Emily Scott met haar Project 282 waarmee ze een ononderbroken en vrijwel geheel zelfvoorzienende tocht langs alle Munros maakte. Ze reisde 2.200 kilometer lopend en 2.600 kilometer op de fiets, met in totaal 198.000 meter hoogteverschil. Ze was 120 dagen continu onderweg en sliep in bothies of wildkamperend in haar tent. Je kunt meer over haar ‘project 282’ lezen op de website van het British Adventure Collective.

Munro Missie 2023

De Munro Missie 2023 is geboren.

Vanaf 27 maart 2023 ga ik Munro’s aanvallen, rennend 282 bergtoppen aan elkaar knopen en daarmee de snelste Munro bagger van Nederland worden. Een tocht van 4.500 kilometer en 200.000 hoogtemeters en een miljard midges.

Zwaar trucje

Gezien het feit dat ik 27 maart start zal het een loodzware uitdaging worden, qua weersomstandigheden, qua logistiek en qua dimensies. Dit is zonder twijfel het zwaarste trucje dat ik ooit ben aangegaan.

Het feit dat ik ga rennen brengt extra risico’s met zich mee qua wegglijden. Een enkel of pols is zo gebroken. Het weer valt niet te voorspellen en dus kan het zijn dat we de route en volgorde regelmatig moeten aanpassen vanwege lawinegevaar en sneeuwval. De Schotse bergen zijn verraderlijk en kunnen soms arctisch aandoen. Schotland is het land dat bekend staat om haar vier seizoenen in één dag. Dit zal veel vragen van mij en mijn gear.

Wildkamperen

Ik moet wildkamperen in weer en wind want sommige gebieden kennen totaal geen dorpjes en onderkomens. Ik ga proberen zoveel mogelijk gebruik te maken van bothies, eenvoudige berghutten, meestal zonder slot en openbaar, gratis toegankelijk. Ze zijn tamelijk veelvoorkomend in de Schotse Hooglanden. De meeste bothies liggen op afgelegen locaties, waar je alleen te voet, fietsend of met de boot kunt komen. Veel van de bothies zijn in beheer van de Mountain Bothy Association. Op de website van de MBA kun je een overzicht vinden van alle bothies die door hun onderhouden worden. Een bothy is over het algemeen zeer eenvoudig en kent geen stroom of water en je boodschappen laat je in het wild achter. Misschien is er een schep om het te begraven.

Toch zal ik ook zo nu en dan gebruik maken van hotelletjes om op te warmen en vooral gebruik te maken van een warme douche. Uit ervaring weet ik dat rennende kerels gaan stinken. Stop er een in een tent, dan heb je pas echt een sterke odeur. Ik ga dan ook in de maand voor vertrek een aantal adressen in Schotland zoeken die ik kan inrichten als basiskamp vanwaar ik clusters van bergen kan aanvallen. Ik laat daar mijn expeditiemaaltijden bezorgen en kan opladen voor ik er weer tegenaan ga.

Planning, voorbereiding en financiering

Inmiddels zijn de voorbereidingen voor dit monsterproject in volle gang. Ik voorzie een woonkamer vol kaarten waarop routes en bothies in kaart worden gebracht. De gear uitgelegd in de kamer en overal de overbodige grammen uitsnijden en -knippen. Tussendoor ren ik trails en zal aan de bak moeten om fysiek een beetje klaar te zijn voor het avontuur.

De afgelopen maand zijn veel partners toegetreden tot team282peaks die mij voorzien van uitrustingstukken. Tevens zijn er veel mediakanalen aangeboord waar ik mijn verhaal ga delen.

De maand december staat voornamelijk in het teken van fondsenwerving. Ik zal zeker vier maanden van huis zijn en om de kosten te dekken heb ik een aantal ludieke acties in het leven geroepen. Zo kun je als particulier of organisatie je eigen Munro(s) adopteren en komt met een boodschap op mijn website te staan. Je ontvangt dan een boek en een persoonlijke videoboodschap vanaf de top van je berg.

Ook is het mogelijk iemand een berg cadeau te doen voor de verjaardag of het nieuwe jaar. Die persoon krijgt dan een leuke videoboodschap vanaf de top.

Voor grotere organisaties is het mogelijk om een berg te adopteren en een presentatie voor-, tijdens en of na het avontuur.

Tot slot

Ik heb ontzettend veel zin in dit grote avontuur. Ik ga vrijwel dagelijks bloggen over mijn avonturen en deel beelden op social media. Ik ben blij dat ook Gearlimits onderdeel is van team282peaks. Ik ga regelmatig berichten over mijn voortgang en mijn ervaringen met de diverse uitrustingstukken.

Wordt vervolgd…

Wil je meer lezen:

Jan Fokke: www.expeditionlife.nl