Het Banff Mountain Film Festival 2025 is een jaarlijkse filmtour die in eigen woorden ‘de magie van de bergen met zich meebrengt’ naar een aantal Europese landen, waaronder Nederland. Ik bezoek met mijn vrouw het festival namens Gearlimits in het Kineapolis in Utrecht.

Het festival kent iedere jaar dezelfde opzet – net als die andere filmfestivals, het EOFT, de International Ocean Film Tour en de Bike Film Tour – namelijk twee uurtjes korte outdoorfilms met een kwartiertje pauze in het midden met spannende verloting. Ieder jaar trekt het festival dezelfde likeminded outdoormensen. Ze struinen de zaal in in felgekleurde donsjacks, met flitsende backpacks, de een nog outdoorderiger dan de ander. Het is een feest van zien en gezien worden.

Banff 2.0; tempus fugit

PS Volgens mij geen spoilers… alles dat ik schrijf staat al online…;-)

En toch begint het publiek wat de veranderen, voor mijn gevoel zijn de vibes van de eerste edities er een klein beetje af. We kennen het concept en het is niet meer superhip; de early adopters verdwijnen uit beeld en het festival schuift op naar het bredere publiek.

Dat gezegd hebbende verandert het programma. De wereld heeft veel aan outdoorfilms en shots te bieden; van amateurs tot pro’s, van rafelig tot gelikt, van kort tot lang. De Banff Tour toont de beste avontuurlijke films van het Banff Centre Mountain Film Festival, dat jaarlijks in november plaatsvindt in het kleine stadje Banff in de Canadese Rocky Mountains. Het festival bestaat nu al meer dan 40 jaar en is sindsdien uitgegroeid tot een populaire ontmoetingsplaats voor fans en filmmakers.

Nu kijk ik als avonturier werkelijk alles dat los en vast zit als het gaat om avontuurlijke outdoorfilms en mij bekruipt toch het gevoel ‘als dit het beste is…’ dat ze in Banff op het scherm krijgen, dat ik wel enkele suggesties kan doen.

Zo krijgen we met ‘Anytime – Cali‘ een mountainbiker te zien die de gekste stunts doet en zes minuten van links naar rechts en dan weer van rechts naar links door het luchtruim vliegt. Prachtig gefilmd, mooie filters, lekkere muziek… en door. Als bergsport-avonturier hoeft deze van mij niet zo.

Het programma

Dat gezegd hebbende heeft ieder festival een gelijksoortige opzet. Dit was het korte actiesportfilmpje, spectaculair met beats. Dan is er een film waarin sutainability voorop staat, het publiek bewust maken van de klimaatverandering. En er is altijd een film van iemand met een beperking, een blinde klimmer, of in dit geval een klimster met een bipolaire stoornis, angstaanvallen en ADHD. Ze is soms onzeker en trekt haren net gespleten punten uit haar hoofd. Goed dat er aandacht voor deze stoornissen zijn en dat we leren en bewuster worden.

Deze film Dropping Molly laat ook mooi de ‘gekte’ zien van hardcore klimmers, de absolute obsessie om een lijn een keer te volbrengen na 1.000 pogingen. Ze doet dat ook nog eens met eigen zekeringen, dus zonder gebruik te maken van bestaande zekeringen.

Branded content

Wat me deze editie erg opviel waren de productiemaatschappijen: Arc’teryx Films, Salomon films, Picture films. Het betreft alledrie grote outdoormerken. Deze hebben dus eigen productiemaatschappijtjes opgericht die de atleten ondersteunen in het filmen, editen en aan de man brengen van hun beelden.

Een aantal dingen gebeuren.
Product placing. In de eerste film Going East trekken vier skiërs vanuit Italië naar het Oosten (welk oosten? Daar waar de wijzen vandaan komen?) met het openbaar vervoer. Ze doen diverse skigebieden aan van Italië tot Istanbul, slapen weinig en skiën zich een weg door Europa.

Er is werkelijk geen enkel shot waarin het logo van Arc’teryx niet te zien is. De skiër die slecht geslapen heeft en de cameraman te woord staat, draagt een grijze buff met prominent het logo – leesbaar – in beeld waardoor hij een warm kinnetje houdt.

Laten we voorop stellen: geen kwaad woord over de kleding van Arc’teryx want het is gewoon een waanzinnig merk, hoogstaand, kleurrijk en gewoon sexy.

Storytelling

Stop je echter zoveel Arc’teryx-shots in een film dan moet die film wel een sterk verhaal hebben anders wordt het een buffet van shots zonder begin en einde. Dat is het tweede dat opvalt, storytelling. De kwaliteit, diepgang en spanningsboog van dit verhaal zijn flinterdun. Vier skiërs uit vier landen verenigen zich in Italië en reizen met openbaar vervoer naar oosten ‘om te zien hoe ver ze komen’. Als je wilt kun je echt helemaal door naar de Bering Strait. Maar dat doen ze niet. Waarom niet? Ze hebben maar drie weken. Een skiester uit Italië haakt echter al na een week af wegens verplichtingen wat het verhaal er ook niet sterker op maakt.

POW; Farming Turns

Wel sterk vond ik de film Farming Turns van freeskier Chris Rubens, actief voor POW – Protect Our Winters – waarover we recent al eens een artikel schreven voor Sustainable Trails. In de film laat hij zien hoe hij van extreme skiër die vanuit de helikopter zijn afdalingen maakt – oprecht- spijt ervaart over zijn ecologische voetafdruk.

Nu doet hij met zijn vrouw aan duurzame landbouw, bezoekt afdalingen in een elektrische auto en beklimt hellingen op eigen kracht, wat veel verdieping aan zijn ervaringen geeft. Hij is gelukkiger dan voorheen, ondanks de offers die hij als gesponsorde extreemskieer maakt in de ogen van zijn vrienden.

Mooi is hoe hij zich vol overgave op farming stort zoals hij dat eerder met het skieen deed. Je ziet hoe zijn passie zich vertaalt in prachtige feloranje wortelen, bloedrode tomaten en dieppaarse radijzen. Summum is zijn zoontje – een hummeltje van een halve meter – die door de akkers struint met papa en de zelfgeteelde brocolli kust. De normaalste zaak van de wereld.

A Team Sport; ultrarunning

Mooiste vond ik de film ‘A Team Sport‘ van Ultra-runner Courtney Dauwalter. Ze is een van de grootste atleten in de geschiedenis van de sport. In 2023 bleef ze records breken en werd ze de eerste persoon ooit die de Triple Crown van ultra-running won, door drie iconische races van meer dan 100 mijl achter elkaar te winnen in één zomer – de Hardrock 100, de Leadville 100 en de UTMB.

Mooi is dat ze haar team verantwoordelijk houdt voor haar succes, maar uiteindelijk is er maar één die met een beitel de ‘pain cave‘ induikt en afzien tot een nieuwe dimensie brengt. Ik moet denken aan een artikel waarin ik de heerlijke term ‘embrace the suck‘ las.

Uiteraard vind ik dit als hardloper de mooiste film. Als ze tijdens de UTMB door honderden mensen wordt aangemoedigd en schreeuwend door een menselijke tunnel een weg moet banen, lopen rillingen over mijn rug. Niet voor niets lag het boek ‘The Path We Run: A Personal History of Women’s Ultrarunning‘ van Jen Benson al op het nachtkastje. Hierin wordt uitgebreid stilgestaan bij de prestaties van deze dame.

Conclusie

Laat je nergens weerhouden door mijn persoonlijke – soms kritische – observaties. De verschillende filmfestivals zoals het BANFF vormen een vermakelijke avond vol entertainment, met voor ieder wat wils.

Ik vind de films soms iets te slick worden en zoek ik meer rauwheid die past bij avontuur, meer authenticiteit, meer bloed, zweet en tranen. Iets meer stories die door avontuur worden gedreven en niet door commercie. De reden dat ‘A Team Sport’ voor mij wint: authentieke dame zet grootse prestaties neer tegen adembenemend decor, zonder pretenties, met emoties.

Volgend jaar zijn we er weer bij!!! Bestel hier jouw tickets>>>