De afgelopen weken kom ik al zappend op maandag met regelmaat langs Expeditie Poolcirkel en blijf vaak hangen om te kijken wat een groep bekende “topsporters” (alhoewel, John de Wolf zat er ook bij) terecht brengt van allerlei verschillende opdrachten in het woest en schitterende IJslandse landschap. Ik geniet vooral van Bram Som en Laura Dekker. Som, een olympische atleet die zichtbaar geniet van elke uitdaging en Laura Dekker, je weet wel, het zeilmeisje, die echt zó goed is. Sterk, slim, snel en mentaal niet stuk te krijgen. Die maak je de pis niet lauw zullen we maar zeggen. Wat alleen de wereld over zeilen wel niet vermag.
Het heeft de potentie van een mooi programma, al is het wat theatraal opgezet allemaal, met als prima donna Yolanthe Cabau-enzovoorts. Vol in de make-up, gelakte nagels en keurig gestyled haar poogt ze de kandidaten aan te moedigen. Naast het feit dat ze een papiertje nodig heeft om drie cijfers op te lezen, trof mij gisteravond vooral de totale mismatch tussen het genre van het programma, en de categorie waar binnen Yolanthe zich doorgaans begeeft. Nu ben ik niet geïnteresseerd genoeg in de laatste om exact op de hoogte te zijn van haar hobby’s, maar op een of andere manier vind ik haar niet echt een outdoor type. Op zich niet erg, en over het algemeen zie je haar best in style terug, maar viel me op, vooral als het regent. Dan heeft ze kleding aan van sponsor RAB, en is de glamour een beetje getuned naar poolcrikel maatstaven.
Het is natuurlijk zo dat het altijd goed is om buiten je comfort zone te gaan, en dat doet Yolanthe met dit programma zeker wel. Alleen gevolg is dat ook ik uit mijn comfort zone gehaald wordt door haar verschijning in het programma,…nou ja, misschien dus ook wel weer goed. Weet niet of ik, lui gezeten op de bank daar wel zo’n behoefte aan heb, maar goed. Ben wel benieuwd wat ze volgende week aan heeft ;-).