Ook dit outdoor-filmfestival was weer alle drie dagen uitverkocht. Voor de degenen die geen kaartje hadden (gewonnen) of om een andere reden niet zijn geweest of geen tijd hadden; hier vind je het eerste deel van onze KEEN International Ocean Film Tour nabeschouwing.
Hoofdsponsor KEEN maakt onder andere footwear voor alle omstandigheden waar geen dak boven zit, hoewel het binnenshuis ook lekker draagt. Oorspronkelijk zijn veel KEEN producten bij uitstek geschikt voor gebruik op of bij het water en in de natuur.
KEEN toont zich ook maatschappelijk bewust met name op het gebied van natuurbehoud en schoon water. Vanwege al deze redenen sponsort KEEN dit outdoor-filmfestival met als thema: “WATER”.
In dit eerste deel lichten we er twee films uit:
ANTANDROY
De avond barst los met kitesurfgeweld in een korte versie van de film ANTANDROY. Een groepje kite-pro’s vertoont zijn kunsten op een afgelegen locatie op Madagascar. Vooral de kiter met board zonder straps oogst bewondering van de locale bevolking. Maar de kiters zijn niet alleen stoer. Ze laten de jeugd van circa 6 tot 12 jaar ook meegenieten van deze gave sport. Ze krijgen een lift, of ze krijgen instructie om liggend of staand op een board een solo ritje te maken op een golf. En wanneer een kiter vanaf een hoge duin een take-off neemt richting de zee, springen en rollen er 20 kinderen achteraan. Heel leuke film!MAIDENTRIP
De officieuze ‘hoofdfilm’ is MAIDENTRIP; de grotendeels zelfgefilmde reis om de wereld van ‘zeilmeisje’ Laura Dekker. Ze is nog steeds controversieel. In de aanloop naar haar wereldreis – toen ze veelvuldig in het nieuws was – had iedereen er wel een mening over: raar, vreemd, zonderling, eigenwijs, kanjer, moet kunnen, levensgevaarlijk. Wij kiezen met de kennis van nu voor het neutrale non-conformist. Al blijft het wel bijzonder dat zo’n jong persoon iets dergelijks onderneemt. Dat zet je als kijker af en toe op het verkeerde been. Het komt asymmetrisch over; soms zie je een jong giechelend meisje en dan weer een ervaren iemand die deze bijzondere reis al jaren lang voorbereidt om de benodigde kennis en vaardigheden onder de knie te krijgen.
In ouder filmmateriaal zien we beelden uit haar jonge jeugd. Ook zien en horen we hoe de scheiding van haar ouders en het opgroeien bij haar hardwerkende vader invloed heeft gehad op de ontwikkeling van haar zelfstandigheid.
Ze overtuigt ook wanneer ze zegt dat het haar niet om de roem, de belangstelling en het behalen van het record gaat. Ze wil reizen, ze wil wat van de wereld zien en bijzondere mensen ontmoeten. En dat doet ze dan ook. In tegenstelling tot andere jonge recordjagers reist ze niet non-stop en trekt ze twee jaar uit voor de trip.
Ze heeft het niet zo op journalisten. En het is óók wel te begrijpen dat ze een beetje een hekel aan Nederland(-se autoriteiten) heeft gekregen. Ze heeft de Nieuw Zeelandse nationaliteit al vanaf haar geboorte en tijdens de reis wisselt ze de Nederlandse vlag op haar boot voor de Nieuw Zeelandse. Ze keert ook niet terug naar Nederland, maar vaart uiteindelijk van Afrika door naar Sint Maarten en vestigt daarmee haar record.
Af en toe roept de film herinneringen op aan Hemmingways boek ‘The old man and the sea’. Bijvoorbeeld als ze geniet van de natuur, dolfijnen waarvan ze hoopt dat die nog een tijdje met haar meezwemmen, wanneer ze tegen een letterlijk vreemde vogel praat die op haar boot is geland en niet wil eten en ook niet meer weg wil, en tijdens gevechten met de elementen.
Haar filosofische beschouwingen zijn geen ingewikkelde verhalen met moeilijke woorden: “In Nederland draait het allemaal om een baan, geld verdienen, een huis en een auto kopen, kinderen krijgen, en dan ga je dood”. Ze zegt het misschien een beetje ‘kinderlijk’ maar misschien heeft ze wel heel erg gelijk met de impliciete boodschap dat dat leven niet zaligmakend is.
Wanneer ze in de buurt van Panama een echtpaar van middelbare leeftijd ontmoet en er een tijdje mee optrekt lijkt dit een vrijwel exacte kopie van een deel van het script van de film ‘Into the Wild’.
Bij de eerste oversteek van de evenaar wordt je normaal gesproken ontgroend door de rest van de bemanning. Laura heeft zichzelf dan maar een raar kroontje opgezet en een pannekoek gebakken (haar specialiteit) om aan Neptunes te offeren. Dat gaat niet helemaal vlekkeloos. De eerste poging om de pannekoek overboord te slingeren eindigt tot haar eigen hilariteit op het dek. Ondertussen deelt ze het plezier via de marifoon door te geinen met bemanning van boten in de nabijheid die ook de evenaar oversteken.
Later tijdens haar reis apprecieert ze het alleen zijn steeds meer. Hoewel ze na afloop van de reis niet meer alleen maar met haar vriendje van Sint Maarten naar Nieuw Zeeland vaart.
Het valt bij deze film niet zo op dat het hier ook om een indrukwekkende sportprestatie gaat. Extreem skiën of freeclimben, daar spat de adrenaline vanaf, maar zelfs los gezien van haar leeftijd verdient deze zeilprestatie grote bewondering. In fragmenten zien we dat (ook buitenlandse) krantenartikelen inmiddels een andere toon laten horen: Er is bijvoorbeeld grote bewondering voor het ronden van Kaap de Goede Hoop onder omstandigheden die zelfs voor ervaren schippers als zwaar worden geduid.
Het camerawerk is niet altijd even indrukwekkend, maar dat hoeft ook niet, het verhaal compenseert dat ruimschoots. Het publiek was onder de indruk. Complimenten, Laura!
Wordt vervolgd in deel 2
[vc_empty_space]
