De eerste keer dat een hike met Jeffry Oonk de manier waarop ik outdoor zijn fundamenteel veranderde, was 1,5 jaar geleden. Toen gingen we op een tweedaagse wandeltocht door het prachtige, op het eerste oog desolate landschap van Oppland, Noorwegen. (Bekijk hier de prachtige film van die dagen).
Het wandelen maar ook het filmen die dagen deed me kennismaken met de schoonheid en fascinerende effect van het kleine en ogenschijnlijk onbetekenende. Mossen, korstmossen, sedums, structuren en kleuren die je alleen kunt zien en waarderen wanneer je langzamer door het landschap beweegt. Of als je door je knieen gaat, je bukt om je te voelen, te kijken en je te verwonderen.
Nu, veel dichter bij huis nam Jeffry me mee naar het eiland Terschelling. Lopen, praten en wederom het filmen heeft me deze keer weer een hele andere dimensie laten zien van de natuur in ons eigen landje.
Natuur in Nederland?
Zoals Jeffry zegt, en zoals we allemaal weten, is Nederland een van de meest verstedelijkte gebieden te wereld. Er restten nog maar een paar stukjes groen ingeklemd tussen steden, dichtgegroeide gemeentelijke gebieden en snelwegen. Er zijn maar een paar plaatsen in ons land waar je geen auto’s hoort. En Terschelling is een van die plaatsen.
Na 2,5 uur op de boot wandelden we naar het noordoostelijke uiteinde van het eiland, de Boschplaat, waar we in het seizoen waarin wij er zijn, vrij kunnen wandelen.
We kijken die avond naar een verbijsterende mooie zonsondergang met over elkaar heenschuivende goud, rood, oranje kleurige wolkendekens en een donkere sterren hemel zoals ik nog nooit in Nederland heb gezien. Het dichtste bij die ongelooflijke sterrenhemel was wat ik jaren geleden had meegemaakt terwijl ik de nacht doorbracht in de Negev-woestijn in Israël.
Maar dit was Nederland. Mijn verstedelijkte, overvolle met, plastic, geluid en licht vervuilde thuisland. In Oppland verloor ik me welhaast in de close-up beelden die ik had gemaakt van de micro-landschappen die verborgen zijn in de uitgestrektheid van Oppland. Deze keer waren het beelden die ik filmde met onze drone en die een unieke blik boden op vennen, beekjes en kreken van de Boschplaat. Hoe de natuur de mooiste lijnen tekent die je kunt bedenken.
“Slowing down”
De manier waarop ik de wereld in kijk veranderd dus steeds. Maar de echte verandering was het werkelijk ervaren dat avontuur vlak om de hoek kan liggen. En avontuur niet per se de vorm hoeft aan te nemen van grootschalige expedities, epische beklimmingen of afdalingen waar je scheel van gaat kijken. Maar dat het avontuur ook ligt in het ontsnappen aan het hectische tempo van ons dagelijks leven. In het vinden van de stilte in jezelf. Waar ik altijd high-speed actiesporten heb gedaan (waar ik nog steeds intens van geniet) begin ik eindelijk het “slowing down” te leren.
Nog geen drie weken na Terschelling ging ik vol inspiratie op mijn eerste solo-microavontuur. In het bos van Austerlitz paalkamperen. En hoe kort en onbetekend ook, die kleine reis die ik in mezelf maakte, dat was mijn persoonlijk avontuur. Het zelf vuur maken (kan ik dat wel), erop koken (wordt dat wel lekker), het silhouet van bomen boven je hoofd zien terwijl het licht minder wordt (dit bos is best donker)… En als wat Jeffry zegt waar i – dat je eerst in staat zou moeten zijn om op die kleine avonturen te gaan, om aan een groot avontuur te kunnen beginnen- dan komt, in welke vorm, duur of grootte dan ook, het avontuur.
Ik schrijf dit met een grote glimlach. En ik hoop dat je het net zo leuk vindt om naar de film te kijken, Als dat ik het geweldig vond om te maken. En ik hoop dat het je inspireert om op zoek te gaan naar dat avontuur dat net om de hoek, dichterbij dan je denk, op je wacht!
